جهاني شدن يا بومي ماندن برنامه درسي در ايران

در حال حاضر شاهد دغدغه ها و نگراني هايي در ارتباط با هويت، مباني علم، دانش بومي و بومي سازي دانش در جامعه هستيم و از طرف ديگر فرآيند جهاني شدن همه كشورها را به سوي نظامي واحد و جهاني با ارزش ها و فرهنگ خاص خود فرا مي خواند. اين پژوهش، به توصيف و تحليل اين دو فرايند پرداخته، قصد دارد به اين سوالات پاسخ دهد: چه عواملي باعث شده نظام-هاي آموزش و پرورش كشورها به اين مسائل بپردازند؟ و در رويارويي با فرآيند جهاني شدن كه در حال گسترش است، چه راهكاري براي ايجاد تعامل و ارتباط با يكديگر و ايجاد يك فرهنگ مشترك جهاني پيشنهاد مي كنند؟ و در نهايت، آموزش و پرورش ايران چگونه مي تواند اثرات منفي جهاني سازي را تعديل كند و تهديدها را تبديل به فرصت هايي جهت توسعه فرهنگ ملي خود نمايد. روش پژوهش كه كتابخانه اي و اسنادي است، پس از بررسي به اين نتيجه رسيده است كه نظام هاي آموزشي و متخصصين تدوين برنامه هاي درسي كشورهاي مختلف جهان، از مدل هاي قفس، آميب، درخت، D.N.A را براي تدوين محتواي درسي خود پيش گرفته اند تا بتوانند در حين حفظ ارزش ها و ويژگي هاي بومي خود از فرايند جهاني شدن بهره برده، عقب نمانند.