مقايسه نتايج حاصل از مدلسازي عددي و نتايج ابزار دقيق در تونل خط 7 متروي تهران

طراحي و اجراي تونلها به خصوص وقتي در محيطهاي شهري انجام شود امري حساس ميباشد. اجراي تونلها همواره با ريسك بالا همراه است. ريسك اجراي تونل، زماني كه چندين تونل يا فضاي زيرزميني در نزديكي يكديگر باشند، اهميت بيشتري پيدا ميكند. شناخت عوامل تاثيرگذار بر اين قبيل پروژهها از اهميت بسزايي، جهت پايين آوردن ريسك و هزينه احداث، برخوردار است. متروي خط 6 و 7 تهران، كه هر دو توسط دستگاه TBM-EPB حفاري ميشوند، در خيابان 17 شهريور و سعيدي داراي تقاطع ميباشند. عوامل بسياري از قبيل فاصله بين تونلها، ضخامت پوشش نهايي، جنس خاك، فاصله تونل كم عمق تا سطح زمين، توالي حفر و ... بر اندركنش تونلهاي متقاطع غيرهمسطح تاثيرگذار ميباشند. با توجه به اينكه مسئله بررسي تونلهاي متقاطع، مسئلهاي سه بعدي است، بنابراين بررسي اندركنش اين تونلها بايد توسط مدلسازي عددي سهبعدي انجام گيرد. جهت مدلسازي عددي از نرمافزار المان محدود MIDAS GTS NX استفاده شده است. مهمترين مسئله پيش از انجام مدلسازي سهبعدي و بررسي عوامل تاثيرگذار بر اندركنش اين تونلها، بررسي صحت پارامترهاي ورودي به نرمافزار ميباشد. در اين تحقيق سعي شده تا مدلي سه بعدي از تونل ساخته و نتايج با دادههاي ابزار دقيق مقايسه شود. در نهايت اختلاف ميزان جابجايي سطح زمين در نتايج ابزار دقيق و مدلسازي عددي تنها % 4 / 5 بود. اين ميزان خطا به عنوان خطاي قابل اغماض پذيرفته شده است.