انتقال آموزش به محيط كار؛چالش سازمان هاي ايراني در سنجش اثرات برنامه هاي يادگيري

بي شك سرمايه گذاري در امر آموزش و توسعه منابع انساني، بستري مناسب در جهت ارتقاء توانايي ها ، مهارت ها و شايستگي هاي سرمايه هاي انساني در سازمان ها و شركت هاست. اين سرمايه گذاري ها در-صورت اثر بخش بودن- به نوبه خود براي دستيابي به رشد وتوسعه اقتصادي پايدار در كشورها حائز اهميت است.پژوهش هاي سازماني نشان مي دهد بخش زيادي از آموخته هاي كاركنان لزوماً به محيط كار منتقل نمي شود لذا انتقال آموزش به محيط كار براي سازمان ها، از جنبه‌هاي مهمي مورد توجه مديران بوده و يكي از مهمترين شاخص هاي اثربخشي برنامه‌هاي آموزش به شمار مي رود.در اين مقاله تلاش مي شود، ضمن توضيح مفهوم آموزش،اهميت آموزش، مدلهاي انتقال آموزش، متغيرهاي انتقال آموزش مانندعوامل مربوط به ويژگي هاي فراگيران،عوامل آموزشي(داشتن رضايت يادگيري، محتواي يادگيري، كيفيت محتواي يادگيري، تاثير مربي و سطح آموزشي مناسب) وعوامل سازماني(واكنش سازمان به تغيير، پشتيباني آموزشي در سطح سازماني، فرصت انتقال، بازخورد از سرپرستان و همكاران) مورد بررسي قرار گيرند.