نقش دين و معنويت در سلامت

رواج انديشه ‌هاي مدرنيسم و رهيافت ‌هاي اثبات گرايانه، سبب تفكيك علوم از يكديگر به ويژه از علوم انساني گشت. با گذشت زمان، عجز و ناتواني دانش حسي در حل همۀ معضلات رفتاري و فكري سبب شد كه انديشه ورزان ساحت علوم اجتماعي به فكر همياري و همكاري يكديگر در جهت كاهش گرفتاري‌ هاي حاصل از زندگي تكنولوژي باشند. توسعۀ علوم نوين مانند دانش ميان رشته‌ اي براي بهره برداري و بهره مندي ازتوانايي‌هاي مختلف در جهت سامان بخشيدن و بهبود زيست طبيعي انسان است. در اين ميان مدل ميان رشته‌ اي علوم الزاماً به دنبال تركيب و ممزوج كردن دانش‌ ها با يكديگر نيست. بلكه هدف همگرايي در چيدمان گفتمان مشترك از طريق مفاهيم ديني براي حل معضلات و هدف واحد يعني سلامت و عافيت جامعه است. دين يكي از حلقه‌ هاي مفقوده و به حاشيه رانده شدۀ قرون اوليه است كه دوباره ضرورت و حقيقت برگشتن آن براي كاهش آلام جامعه آشكار شده است. فيلسوفان، آسيب‌ ها و پيامدهاي دين ستيزي و دين گريزي را به صورت خشونت، جنگ، جريانات انحرافي بيان كرده و به آن اذعان داشته اند. حذف ادبيات ديني و معنويت مانند صداقت و راستي از حيات عاليۀ انسان مانند بريدن تنۀ درخت اسلام و سلامت جامعه است. در حالي كه مقصود حاكم ازحكم اصرار به التفات جامعۀ بشري به دين و اجزاء آن حفظ سلامت و تندرستي در باطن و ظاهر و كسب شادي است. اين مقاله دنبال پاسخ به اين سوال است كه الهيات اسلامي(صداقت ديني) چه نقشي در تعيين تندرستي و روبه رشدي انسان دارد؟ فرضيۀ تحقيق چنين بيان مي‌ شود كه الزامات تعلق و تقيد به عنصر صداقت و راستي نقش بنيادين در تحقق سلامت فرد و جامعه دارد. اين تحقيق از نوع كيفي و روش بحث آن نظري با استناد به كتاب ‌ها و اسناد كتابخانه ‌اي و معتبر است.