شيوه‌هاي ساخت زمينه و بستر مناسب براي پرداخت معاني در شعر انقلاب (با تاكيد بر شعر موسوي گرمارودي)

با پيروزي انقلاب اسلامي در بهمن 57 و تأثيرات سياسي و اجتماعي آن بر جامعه، در زمينه‌ي شعر و ادب نيز تغييرات و تحولاتي شكل گرفت و انقلاب و هشت سال دفاع مقدس، حال و هواي تازه‌اي را در شعر به وجود آوردند. شاعران اين دوره بنا به موضوعات و حوادثي كه به آنها مي‌پردازند، شعر خود را در فضايي خاص و متناسب با موضوع به پيش مي‌برند. هدف اين مقاله بررسي فضاسازي در شعر موسوي گرمارودي، از شاعران شاخص انقلاب است كه براي اين مقصود مجموعه‌هاي او بر اساس سير فضاهاي شعري و مؤلفه‌هايي كه باعث شكل‌گيري فضا در شعر او شده، مورد بررسي واقع شده و نشان داده از مهم‌ترين دلايل طراوت و پويايي و اثرگذاري اشعار او فضاهاي متنوع آن است؛ به گونه‌اي كه گرمارودي در برخي دفترهاي خود كه به يك موضوع مانند اشعار آييني پرداخته، تنوع فضا مانع يكنواختي اشعار وي شده است. او براي خلق فضاي شعر خود از عناصري مانند توصيف، تناسب معنايي و لفظي واژگان، تلميحات و نماد بهره برده و توانسته است به‌خصوص در اشعار آزاد از تلفيق اين عناصر فضاهاي منسجمي بر شعر خويش بگستراند كه در نهايت اين فضاسازي موجب تجسم عيني تجربه و افزايش نيرو در القاي عاطفه و معنا در مخاطب شده است.