تقابل اعمال بشردوستانه و ضد بشري در كتاب « پايي كه جا ماند »

جنگ بزرگ ترين عرصة تقابل در جامعة بشري است و ادبيات جنگ آينه اي است كه نمودهاي گوناگون آن را در قالب آثار ادبي به نمايش مي گذارد.كتاب «پايي كه جا ماند» مجموعه خاطرات آزادة عزيز كشورمان،جناب آقاي سيد ناصر حسيني پور،در روزگار اسارت است كه به حق با زيبايي و صداقت،تقابل هاي موجود اين دوران را بر صفحة تاريخ نگاشته اند.هدف از اين پژوهش،تحليل محتوا با محوريت بشردوستي و اعمال ضد بشري در زندگينامه ي خود نگاشتِ «پايي كه جا ماند» است.نتايج نشان مي دهد كه نويسنده با پرهيز از هرگونه جانبداري و صداقت كامل به بيان حوادث پرداخته است؛ گاهي فردِ به ظاهر دشمني را در لباسِ دوست مي ستايد و زماني،دوست و هموطني را به خاطر دشمني هايش نكوهش مي نمايد.به علاوه اين اثر از لحاظ جامعه شناختي منبع خوبي براي پردازش تأثير ايدئولوژي و عقيده بر عملكرد افراد به شمار مي رود