بررسي نمادگرايي در شعر نهضت جنگل (با تاكيد بر اشعار غلامرضا رحمدل و عبدالرضا رضايي نيا)

نماد زادگاه هنر است و در حوزه هاي مختلف دانش بشري از جمله ادبيات نقشي بنيادين دارد، پيشينه نمادگرايي نشان مي دهد كه هر چيزي مي تواند معناي نمادين بيابد، در ادبيات بومي استفاده از عناصر مختلف منطقه اي (اقليمي) كاربرد فراواني داشته و دارد، شاعران و نويسندگان در نوشته ها و اشعارشان درباره نهضت جنگل از نمادگرايي استفاده كرده اند، هدف اين مقاله بررسي نمادگرايي در شعر نهضت جنگل با تاكيد بر اشعار رحمدل و رضايي نيا است.روش كار توصيفي ـ تحليلي است، نتايج حاصل نشان داد : دو شاعر گيلاني از عناصر اقليمي براي نمادگرايي بهره بردند، واژه هاو عناصر ميرزا، جنگل، خزر، شالي، گل و رنگ، به همراه تركيبات آن ها در نمادگرايي به كار رفتند، در شعر رحمدل، نمادگرايي جنگل، شالي و خزر بيشتر از ديگر عناصر است، اما سر بريده ميرزا، رنگ هاي سرخ، سبز و آبي در شعر رضايي نيا بسامد نمادين فراوان تري دارند.