نقد بازي رايانه¬اي پروانه: ميراث نگهبانان نور

ظرفيت بازي¬هاي رايانه¬اي به گونه¬اي است كه مي¬تواند ميان كاربر و شخصيت درون بازي حس يگانگي ايجاد نمايد. اين ظرفيت كه در عرصه مطالعات بازي¬هاي رايانه¬اي به عنوان حس حضور مورد توجه قرار گرفته، درصدد آن است كه با دادن نقش فعالانه¬تر به كاربر در جهان بازي، زمينه¬هاي لازم براي رسيدن به غايت بازي¬هاي رايانه¬اي را كه همان ايجاد يگانگي ميان كاربر و شخصيت درون بازي است، محقق سازد. يكي از راه¬هاي تحقق اين هدف، توجه به عناصر و مؤلفه¬هاي حس حضور محيطي است كه تلاش مي¬كند با بهره¬وري از قابليت¬هاي فناوري روز، زمينه¬ساز محيطي شود كه كاربر بازي رايانه¬اي، خود را حاضر در بازي و متعلق به محيط آن بداند. از اين¬رو اين مقاله درپي آن است ضمن معرفي مؤلفه¬هاي اصلي حس حضور محيطي، به تطبيق اين مؤلفه¬ها بر بازي رايانه¬اي پروانه: ميراث نگهبانان نور بپردازد. بدين¬سان پرسش مطرح شده آن است كه آيا اين بازي رايانه¬اي، موفق به ايجاد حس حضور محيطي براي كاربر شده است؟ در بررسي¬هاي اوليه اين فرض پديدار گشته است كه اين بازي به دليل ضعف در انتخاب زاويه ديد مناسب و همچنين كاربست منطقي نامناسب با محيط بازي كه انسجام كليت اثر را به چالش كشيده، نتوانسته عناصر لازم براي ايجاد حس حضور محيطي براي كاربر را به طور مناسب فراهم آورده، آنها را در كنار يكديگر قرار دهد.