جايگاه زن در ادبيات داستاني در دوره دوم متوسطه

نقش و حضور زنان در ادبيات داستاني ايران پس از مشروطيت بسيار گسترش يافته است. بسياري از نويسندگان و داستان نويسان ادبيات معاصر يك يا چند شخصيت زن را در داستان‌هايشان گاه مثبت و گاه منفي به كار گرفته‌اند. در اين مقاله با بررسي و تحليل به ارائه نقش و جايگاه زن و هويت زنانه در ادبيات داستاني در كتاب‌هاي دوره متوسطه دوم پرداخته شده است و مسائل زنانه آنان مورد تبيين و بررسي قرارگرفته است. در جمع‌بندي اين پژوهش حضور كليشه‌اي زنان و نگاه تبعيض‌آميز جنسيتي به آنان، مورد تأييد قرار گرفته است. در اين جستار با روش توصيفي-تحليلي براساس ‌تحقيق اسنادي ‌و كتابخانه‌اي در چارچوب نظريه بينامتني به دنبال آن هستيم تا بيان كنيم مهمترين موضوعات مربوط به هويت زن و زنانگي در ادبيات داستاني اين دوره، جزئي‌نگري، لحن و سبك، تعابير و اصطلاحات زنانه در نقش‌هاي متفاوتي كه در داستان‌ها است. در نقش‌هاي مثبت موجود در اين دوره زنان اساساً: ثابت‌قدم در عشق، فداكار، ياور همسر، اهل زندگي، گره‌گشا، حامي و در موارد منفي: منفعل، تسليم در برابر چندهمسري، خرافاتي، اهل شيون و گريه و اهل ناله و نفرين، حسود و تندخويند. نقش ادبيات داستاني منتخب در بازنمايي مسائل اجتماعي درباره جايگاه زنان با توجه به شيوه‌هاي نقد عملي از محور اساسي مقاله حاضر است.