بررسي رابطه ميان بازاريابي دروني با رضايت شغلي (مطالعه موردي شهرداري منطقه 9)

امروزه منابع انساني مهمترين عامل رضايت شغلي در سازمان هاي تلقي شده و موفقيت حال و آينده سازمان ها در گرو بهره مندي از نيروي انساني توانمند و كارآمد مي باشد. هدف از نگارش پژوهش حاضر، بررسي تاثير بازاريابي دروني بر رضايت شغلي مي باشد. اين تحقيق، از نظر هدف، كاربردي و از لحاظ گردآوري داده ها توصيفي- پيمايشي محسوب مي شود. روش گردآوري داده ها نيز كتابخانه اي و ميداني مي باشد. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه اي در دو بخش بازاريابي دروني و رضايت شغلي استفاده شد. براي سنجش بازاريابي دروني از ابعاد چشم انداز، توسعه و پاداش و براي سنجش رضايت شغلي از ابعاد ماهيت كار، حقوق و دستمزد، سبك سرپرستي، رابطه با همكاران و سيستم هاي ارتقا استفاده شد. جامعه آماري، كليه كاركنان شهرداري منطقه 9 تهران مي باشد كه تعداد آنان 2500 نفر بوده و با بهره گيري از فرمول حجم نمونه به 334 نفر تقليل يافتند. روش نمونه گيري نيز تصادفي خوشه اي مي باشد. نتايج حاصل از بكارگيري آزمون هاي همبستگي پيرسون و رگرسيون، بيانگر تاثير معنادار بازاريابي دروني و ابعاد آن بر رضايت شغلي كاركنان بوده و در ميان ابعاد بازاريابي دروني، متغير پاداش به عنوان مهمترين بعد انتخاب شد.