نگاهي به مفهوم هويت و مكان در معماري

رابطه انسان و محيط و يا به گفته ديگر برخورد و تعامل انسان با مكان زيستي خود، هرچند از ابتداي حضور انسان بر روي كره خاكي به نوعي درك شده و وجود داشته، ولي نگاه علمي و آكادميك به اين موضوع بيشتر در قرون اخير مورد توجه قرار گرفته است. تلاش براي درك محيط و مكان زيست انسان، توسط فيلسوفان و انديشمندان عهد باستان غالبا در حيطه بحث در روابط انسان و طبيعت، خلاصه مي شد و اينكه انسان مالك طبيعت است و يا طبيعت انسان را در تسخير خود دارد. اين انديشه و بررسي از قرن بيستم و با ورود بحث فرهنگ و نگاه انسان محوري اغلب فيلسوفان غربي به هستي، رنگ و بوي ديگري به خود گرفت. ورود فرهنگ به وادي رابطه انسان و مكان، باعث ابداع موضوع هويت- مكان، گرديد. كه به لحاظ اهميت خود، به نوعي سرفصل غالب مطالعات انسان- مكان گرديد. در سير مطالعات هويت- مكان، سرفصلهاي مختلفي مورد بررسي قرارگرفته كه از اهم آن مي توان به حس تعلق، بحث محرميت، چهارچوب هاي قانوني حاكم بر جامعه، اهميت مالكيت، حريم خصوصي اشاره كرد.از جمله مباحث مهم ورود به پديده انسان- مكان، بحث پديدارشناسي مكان و روانشناسي محيط مي باشد. مطالعه و شناخت مكان، در هويت بخشي به فضاهاي معماري، مي تواند موثر واقع شود.