جستاري بر زيبايي¬شناسي هنر مفهومي و محيطي در معماري و فضاهاي شهري

تمايل به علوم طبيعي و خاصه طبيعت در زبانهاي غيرگفتاري بطور اعم و هنر بطور اخص در حال گسترش است، چراكه يكي از پيامدهاي اساسي عصر حاضر رابطه مختل شدة بشر با طبيعت و تهديد جهاني تعادل اكولوژيكي است؛ چنانچه جامعه امروز بشري به دنبال راه حلي تكنولوژيك براي حل بحران ناشي از تكنولوژي نوين امروزين است. در چند سال اخير رويكرد اين پيامد درخواستهايي در جهت طراحي مناسب در فضاي عمومي را در پي داشته است. هدف، گسترش بحث در مورد مفهوم تغيير يافته طبيعت و كمك به ارتقاي ژرف‌انديشي در ابطه هنر و طبيعت در حوزه مداخلاتي در منظر و طراحي و پرداخت زمين است. هنرهاي مفهومي از دهه 60 قرن 20 ميلادي شروع شد، هنر محيطي زير مجموعه هنر مفهومي است كه همچون ابزاري براي پيوند انسان و آفرينش ريشه اي در تجربيات مشترك انسان¬هاست. هنر محيطي ،هنر خواص را به ميان عوام مي برد و از سوي ديگر مفاهيم موجود درميان عوام را براي خواص به نمايش مي گذارد. روش تحقيق در اين پژوهش به روش اسنادي و كتابخانه اي، به بررسي تاثير هنرهاي تجسمي در اماكن عمومي، نقش زيبايي شناسي و خلاقيت در ترقي هنر و گرايش هاي متنوع هنر محيطي مي پردازد، البته يافتن مرز مشخص بين گرايش¬هاي هنري بسيار دشوار بوده و ممكن است كار هنرمند بين چند سبك هنري در نوسان باشد. در ادامه با نگاهي گذرا و انطباقي در هنر محيطي ايران به ارتباط هنر اسلامي و مفهومي پرداخته است.