ارتقاء سطح ايمني راه برپاية ضوابط منظر راه‌هاي كشور (نمونة موردي: محور تهران-ديزين)

طراحي و ساخت راه‌ها در درجة نخست بر اساس اصول مهندسي راه انجام مي‌گيرد، اما امروزه با پي بردن به اهميت «معماري منظر» در بهبود عملكرد شبكة راه‌ها؛ بهسازي منظر راه بر اساس مشكلات، پتانسيل‌ها و نيازها موردتوجه قرار گرفته‌است. معماري منظر راه نقش مهمي در زيباسازي، افزايش ايمني، توسعة گردشگري و ... داشته و مي‌تواند «راه» را به جذابيت بصري تبديل كند. به‌عبارت‌ديگر مي‌توان با استفاده از مفاهيم و روش‌هاي موجود، بين اهداف شبكة راه‌ هماهنگي برقرار كرد. وجود نقاط ديدني پيرامون راه يكنواختي را از بين برده و سبب افزايش جذابيت مسير مي‌شود اما توجه به اين نكته ضروري است كه ديد به عناصر و چشم‌اندازهاي جذاب در نقاط خطرناك مي‌تواند سبب حواس‌پرتي رانندگان شده و به حوادث ناگواري بينجامد. در اين پژوهش دو موضوع «جاذبة بصري» و «ايمني» در نقاط خطرناك، در يكي از پيچ‌هاي محور تهران-ديزين مورد بررسي قرار گرفته‌است. در مرحلة نخست بازديدهاي ميداني انجام گرفت و سپس با استفاده از روش پيشنهادي مطرح‌شده در بخش دوم راهنماهاي طرح منظر راه‏هاي كشور (ديد، ايمني و منظر راه)، ابعاد مانع ديد تعيين و با استفاده از رايانه شبيه‌سازي گرديد. در ادامه به‌منظور تعيين نوع مانع ديد، مطالعات كتابخانه‌اي انجام شد و پوشش‌گياهي منتخب در طراحي مورد استفاده قرار گرفت.