تعامل گرايي خارجي در الگوي اسلامي وايراني پيشرفت در مقايسه با الگوي توسعه مسالمت آميز چين

الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت نیازمند طراحی مولفه­ها و شاخص­های روابط خارجی است. این شاخص ها در قالب اصل «تعامل در سیاست خارجی» یعنی حكم چشم انداز 20 ساله توسعه كشور صورت می­گیرد. در این مطالعه برای تبیین بهتر این موضوع الگوی «تعامل گرایی ایرانی» را با الگوی «توسعه مسالمت آمیز چین» مقایسه می­كنیم. در مقاله حاضر تلاش شده است كه شاخص های توسعه مسالمت آمیز چین با شاخص های تعامل گرایی خارجی ایران مورد قیاس و ارزیابی قرار گرفته. تا از این منظر نقاط قوت و ضعف الگوی ایرانی مشخص شود و در پایان مقاله راهبردهای لازم برای اجرای اصل تعامل گرایی در سیاست خارجی و توسعه كشورارائه می­گردد. البته دو الگو با توجه به شرایط محیطی و بین المللی و زمانی خاص خود تفاوت های جدی با هم دارند كه در ارائه راهبردهای مد نظر و تحلیل نهایی مورد توجه قرار می­گردد. چین قدرتی است كه از دهه 1960 میلادی الگوی توسعه مسالمت آمیز خود را با هدف رسیدن به یك هژمونی بین المللی دنبال كرد و در این مسیر شاخص های كیفی سیاسی و دیپلماتیك را در خدمت شاخص های كمی توسعه و رشد اقتصادی قرار داد؛ اما جمهوری اسلامی ایران كه در سند چشم انداز 20 ساله امید رسیدن به عنوان قدرت اول منطقه را دارد. قدرتی است كه به گونه ای كیفی از شاخص ها و تعاریف مربوط به هر گونه هژمونی و استیلای منطقه ای برائت عقیدتی و فرهنگی دارد ولی در پیشبرد شاخص های كمی توسعه جدی است؛ و لذا در چهارچوب چشم انداز 20 ساله بر تعامل خارجی تاكید شده است كه مهم­ترین عرصه تعامل­گرایی ایران در سطح راهبرد منطقه ای و روابط دو جانبه همسایه ای است. با این شرایط می­توان یك الگوی تحلیلی را طراحی كرد كه در آن تناسب های مربوط به دو برنامه بلند مدت توسعه ایران و چین (یعنی ایران 1404 هجری و چین 2025 میلادی) به عنوان پایه تحلیل راهبردی مورد عنایت قرار گیرد. در مورد خاص ایران به بخش های قانون توسعه پنجم به ویژه فصل هفتم مربوط به توسعه دفاعی، سیاسی، و امنیتی ارجاع داده شده است.