برنامه ريزي مكاني دپوي فرآورده هاي چوبي جنگل با استفاده از مدل رايانه اي (مطالعه موردي: سري 5 حوزه كجور)

يكي از رويكردهاي نوين در طراحي جاده جنگلي شناسايي نقاط اجباري مثبت از جمله دپوي چوب آلات درمرحله نخست و سپس اتصال آنها در قالب تئوري گراف به يكديگر يا به شبكه جاده موجود است. در مطالعه حاضر يك مدل رايانه اي براي شناسايي بهترين نقطه دپو در پارسل هاي فاقد جاده از منطقه مورد مطالعه به كار گرفته شده است. پارامتر مورد استفاده در اين مدل درجه جذابيت هر نقطه براي انتخاب به منظور دپوي فرآوردههاي چوبي است كه بر مبناي تعداد نقاط تحت پوشش، موجودي در هكتار و فاصله مستقيم هر نقطه شدني تا دپوي كانديدا محاسبه مي شود. نتايج مويد اين مسئله بود كه عامل شرايط توپوگرافي به طور موثري در پيدا شدن دپو با مساحت باالتر و شيب كمتر و همچنين پوشش حداكثري نقاط با موجودي باالتر درون پارسل يك عامل محدود كننده بوده است و مدل اين محدوديت ها را به حساب آورده است.