عوامل بيومكانيكي و آناتوميكي خطرآفرين مرتبط با آسيب رباط صليبي قدامي (مقاله مروري)

شواهد قابل توجهي براي حمايت از عوامل خطرآفرين بيومكانيكي و آناتوميكي مرتبط با آسيب رباط صليبي قدامي (ACL) وجود دارد. اين مقاله با هدف بررسي ريسك فاكتورهاي بيومكانيكي وآناتوميكي و برجسته كردن دستورالعمل هاي آينده نگر مربوط به آنها، صورت گرفته است . در اين مقاله از بانك هاي اطلاعاتي الكترونيكي Pub Medline از (1966-2016)، Sport Discus (از 1985 تا 2016) و Science Direct (از 1982 تا 2016) ، براي شناسايي مطالعاتي كه عوامل خطر آفرين بيومكانيكي و آناتوميكي آسيب ACL را مورد بررسي قرار داده بودند، استفاده شد. ديدگاههاي جديد در مورد وضعيت تنه و ارتباط بين قدرت ؛ فعاليت عضلاني و بيومكانيك در طي حركات فرود / برش را بررسي و از طريق تغيير قدرت، فعاليت عضلاني، طول عضله و تغيير سرعت انقباض، اهميت افزايش قدرت عضلات همسترينگ حين حركات پويا را برجسته تر كرده اند. همچنين افزايش زاويه Q ، هايپر اكستنشن زانو ، پرونيشن پا ، سستي ليگاماني و كوچك بودن شكاف بين كنديلي ران از عوامل آناتوميكي هستند كه به آسيب هاي ACL نسبت داده شده اند. بازسازي ACL در پاي غير غالب از ديگر عواملي است كه آسيب ACL در پاي غالب را افزايش مي دهد، از طرفي ميزان شيوع آسيب ACL ناشي از عوامل بيومكانيكي را بالاي 90٪ گزارش كرده اند كه ميتواند با بيومكانيك فرود/ برش در ارتباط باشد. به طور كلي ، فلكشن زياد تنه و قدرت بيشينه عضلات همسترينگ حين حركات فرود/ برش باعث افزايش نيروي عضلات همسترينگ در حين حركات فرود/ برش مي شود كه با كاهش آسيب هاي ACL مرتبط است. همچنين تصميم گيري بر روي بيومكانيك فرود / برش اثر گذار بوده كه بايد در طراحي تمرينات در نظر گرفته شود. بنابراين مربيان بايد تمرينات قدرتي همسترينگ، فلكشن فعال تنه، عوامل آناتوميكي ورزشكار و فعالسازي عصبي – عضلاني را به منظور كاهش خطر آسيب ACL در هنگام حركات فرود/برش ، در دستور كار خود قرار دهند.