بررسي ميزان تجمع فلز سنگين نيكل و اثرات آن بر برخي از ويژگي هاي رشدي گياه آويشن ايراني (Thymus persicus)

گياه آويشن يكي از گياهان دارويي پرمصرف در ايران است كه گونه Thymus persicus يا آويشن ايراني بعنوان يكي از گونه هاي اندميك در استان زنجان در مناطق آلوده به فلزات سنگين ازجمله نيكل يافت مي شود. به منظور بررسي ميزان تجمع فلز نيكل در اين گياه و اثرات فيزيولوژيكي آن، دانه رستهاي گياهان در شرايط كشت هيدروپونيك با غلظت هاي 0 (شاهد)، 0.2، 0.4 و 0.6 ميلي مولار نيكل تيمار شدند. سه هفته پس از تيمار فاكتور هاي رشد و ميزان رنگيزه هاي فتوسنتزي و فعاليت آنزيم پراكسيداز و نيز تجمع نيكل در بخش هاي مختلف گياه مورد اندازه گيري و بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه افزايش غلظت نيكل موجب كاهش ميزان رنگيزه هاي فتوسنتزي شد اما ميزان فعاليت آنزيم پراكسيداز افزايش يافت. ميزان تجمع نيكل در ريشه بسيار بيشتر از اندام هوايي بود. بطور كلي مي توان گفت كه غلظت هاي بكار رفته نيكل موجب كاهش رشد در گياه آويشن ايراني شده و گياه با ممانعت از انتقال نيكل به اندام هاي هوايي و افزايش فعاليت پر اكسيداز در ريشه و ساقه با اين تنش مقابله ميكند.