جستاري بر رويكرد نهادگرايي در توسعه منطقه‌اي

نهادگرايي، رويكرد نسبتاً جديدي در توسعه محلي و منطقه¬اي مي¬باشد و قابليت كار زيادي ازنظر مفهومي، نظري و تجربي براي درك و كشف توانايي¬ها و سياست¬هاي منطقه¬اي دارد. برهمين اساس پژوهش حاضر با كندوكاو در رهيافت نهادي، ضمن تبيين پايه¬هاي نظري رهيافت نهادي در توسعه منطقه¬اي، به دنبال مسيرهاي اثرگذاري فرآيندهاي نهادي بر جنبه¬هاي توسعه منطقه¬اي مي¬باشد. اين امر با استفاده از روش تحقيق توصيفي- تحليلي انجام گرفته است كه با استفاده از مطالعات كتابخانه¬اي و اسنادي، پس از جمع¬آوري مطالب مرتبط به تحليل آنها مبادرت نموده است. نتايج به¬دست آمده نشان مي¬دهد كه رويكرد نهادگرايي كه ازنظر اصطلاحي مي¬توان آن را نوعي بدعت ناميد، ازنظر مفهومي و تئوريكي كمتر مورد نقد قرار گرفته است و بايد اين نكته را مد نظر قرار داد كه هرچند در سال¬هاي اخير به عنوان جديدترين و متأخرترين رويكرد از آن ياد مي¬شود ولي چارچوب¬هاي نهادگرايي ممكن است شرط لازم براي توسعه منطقه¬اي باشد اما شرط كافي نمي¬باشد. در كاربست رهيافت نهادگرايي در مطالعات توسعه منطقه¬اي، نگاه به توسعه، قلمروي و سرزميني است؛ بدين معنا كه فضاي منطقه در اين حوزه از مطالعات به مثابه ظرف و بستر فرآيندها و تحولات اقتصادي، اجتماعي و محيطي است؛ به همين دليل رويكرد نهادي مي¬تواند در تبيين چرايي و چگونگي تأثير سياست-هاي توسعه منطقه‌اي بر عوامل توسعه بسيار كارآمد باشد.