كاربست مولفه‌هاي ارتقا دهنده ي انگيزه دروني در سيستم ارزيابي طراحي محيط هاي يادگيري (LSRS)

مدارس به عنوان محيطهايي با نقشي اساسي در يادگيري و آموزش، در جايگاهي قرار دارند كه بسياري از حيطه هاي روانشناسي، جامعه-شناسي و... آن را احاطه كرده است. معماري نيز يكي از موثرترين اين حيطه هاست كه در تعامل نزديك با كاربر خود قرار دارد. در بسياري از مطالعات و پژوهشهاي مطرح نياز به روانشناسي اموزش و پرورش مطرح شده است. يكي از مهمترين اين موضوعات انگيزش است كه آن را اولين فاكتور يادگيري نيز قلمداد ميكنند. امروزه فضاهاي آموزشي معاصر به جاي آنكه محيطهاي تلقي شوند كه كاربر آن ميبايست سطح نيازهاي خود را همواره با آن تطبيق دهد، مي بايست محيط هايي محسوب شوند كه بتوانند از طريق توجه به تفاوتهاي فردي و نيازهاي گوناگون آموزشي و پرورشي كودكان، بستري براي بروز انگيزه و به دنبال آن رشد را فراهم كنند. بنابراين روانشناسي محيط هاي يادگيري ميتواند به خلق محيط ايي منجر شود كه ارتقا دهنده ي مهمترين و اولين ركن يادگيري يعني انگيزش باشند. در اين پژوهش به گونه اي توصيفي تحليلي و بر ميناي تحليل مطالعات كتابخانه اي راهكارهايي به منظور ارتقاي انگيزه دروني به دست آمد كه با فهم انواع و چگونگي بروز هر يك از آنها ميتوان به راهكارهايي به منظور طراحي محيطهاي يادگيري رسيد. اين پژوهش از طريق تحليل مولفه هاي پرتكرار ارتقا دهنده ي انگيزه مانند حق انتخاب، امكان كنترل، برانگيختن حس كنجكاوي و امكان مشاركت، ويژگيهاي محيطي دربرگيرنده ي آنان را بررسي كرد و با به كارگيري از روش سيستم ارزيابي طراحي محيطهاي يادگيري (LSRS) به اين نتيجه رسيد كه به غير از ارزيابي روانشناسانه ي كاربر به وسيله ي اين مولفه ها، ميتوان مولفه هاي تطبيق دهنده را از طريق اين سيستم در ارزيابي طراحي اينگونه محيطها به سنجش گذاشت و بدين وسيله چك ليست و يا كارت هاي مشاهده اي را ايحاد كرد تا بتوان ميزان حمايتي كه طراحي اين محيط ها از مولفه هاي فرمي-فضايي ارتقا دهنده ي انگيزه ي دروني در دانش آموزان دارند را اعتبار سنجي كرد.