نقش ميانجيگر طرحوارههاي ناسازگار اوليه در رابطه بين سبكهاي والدگري و صفات شخصيت خودشيفته نوجوانان

مقدمه و بيان مسأله: نظام تربيتي خانواده و يا به تعبير ديگر سبك هاي والدگري والدين، يكي از عوامل مهم در شكل گيري شخصيت كودك و شكل گيري سازه هاي شناختي از جمله طرحواره هاي ناسازگار اوليه است. بنابراين، هدف پژوهش تعيين اثرات ميانجيگري طرحواره هاي ناسازگار اوليه در رابطه بين صفات شخصيت خودشيفته نوجوانان و سبك هاي والدگري بود. نمونه و روش نمونه گيري: جامعه آماري تمام دانش آموزان پايه پيش دانشگاهي مدارس شهر تهران در نيمسال اول 95-1394 بود. به روش نمونه گيري چند مرحله اي 300 نوجوان از مدارس پايه پيش دانشگاهي شهر تهران انتخاب شدند. ابزار اندازه گيري: اين افراد به مقياس هاي سبك هاي والدگري بوري (1991)، طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگ (1990) و صفات شخصيت خودشيفته آمز و همكاران (2006) پاسخ دادند. روش تجزيه و تحليل نتايج: تحليل داده ها با استفاده از تكنيك مدل يابي معادلات صورت گرفت. بحث و نتيجه گيري: نتايج نشان داد مدل ساختاري پژوهش با داده هاي گردآوري شده به خوبي برازش دارد و طرحواره هاي ناسازگار اوليه رابطه بين سبك هاي والدگري دموكرات و صفات شخصيت خودشيفته را به صورت منفي و رابطه بين سبك هاي والدگري ديكتاتور و صفات شخصيت خودشيفته را به صورت مثبت ميانجيگري مي كند.