سبك هاي فرزندپروري و سرزندگي تحصيلي: نقش واسطه اي خودكارآمدي

هدف اين پژوهش بررسي نقش واسطه اي خودكارآمدي در رابطه ميان سبكهاي فرزندپروري و سرزندگي تحصيلي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي دانش آموزان دختر پايه هفتم دوره متوسطه اول منطقه 2 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصيلي 94-1393 است. تعداد 200 نفر از دانش آموزان به صورت تصادفي انتخاب شدند و به پرسشنامه‌هاي شيوه هاي فرزند پروري بامريند (1991)، مقياس سرزندگي تحصيلي مارتين و مارش (2006) و مقياس خودكارآمدي شرر و همكاران (1982) پاسخ دادند. يافته هاي حاصل از تحليل مسير نشان داد كه مدل مورد نظر، برازش مناسبي دارد و خود كار آمدي نقش واسطه اي بين سبكهاي فرزندپروري و پيشرفت تحصيلي ايفا مي كند و 18% از سرزندگي تحصيلي توسط متغيرهاي پژوهش تبيين شد. با توجه به نتايج پژوهش به دست آمده، والدين با سبك فرزندپروري مقتدرانه باافزايش خودكارآمدي در فرزندان خود، بيشترين ميزان سرزندگي تحصيلي را براي آنها فراهم مي كنند.

The aim of this research was to investigate the mediatory role of self-efficacy in relationship between parental styles and Academic vitality. The study population included all high school female students in grade seven of Region 2 Education in 1393-94. A total of 200 students were randomly selected and answerd to parenting style of (1991), Academic Buoyancy of Martin and Marsh (2006) and Self-Efficacy Scale of sherer at al.(1982). The findings of the path analysis showed that the model has a good fitness, And self-efficacy has mediating role between parental styles and Academic vitality . And Academic vitality explained 18 % by research variables. According to the results of research, Parents with authoritative parenting style with increasing self-efficacy, provide the highest level of academic vitality for their children.