اثربخشي گروه درماني به روش شناختي - رفتاري بر بهبود روابط والد – فرزندي دختران نوجوان شهر تهران

نوجواني حد فاصل كودكي و بزرگسالي است. يك گذار رشدي است كه تاثير قابل توجهي در رابطه والديني مي گذارد. براي حل تعارض و وبهبود روابط بين والدين و نوجوانان نياز به اقدامات پيشگيرانه است. گروه درماني شناختي رفتاري، روشي عقلاني و موثر براي برنامه مداخله اي است. هدف: لذا، در اين تحقيق گروه درماني شناختي رفتاري به منظور افزايش كيفيت رابطه ولي- فرزندي با نوجوانان دختر دبيرستاني، صورت گرفت. نمونه مورد مطالعه 40 نفر دانش آموز نوجوان دختر دبيرستاني بودند كه به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گروه كنترل جاي گرفتند. هر دو گروه به مقياس سنجش روابط ولي فرزندي به عنوان پيش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. در قالب گروه درماني به مدت 8 جلسه يك و نيم ساعته مولفه هاي رويكرد شناختي رفتاري به گروه آزمايش آموزش داده شد. نتايج آن با استفاده از آزمون t مستقل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان دهنده تفاوت معنادار در تاثير گروه درماني شناختي رفتاري بر روابط والد – فرزندي نوجوانان گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل بود. با توجه به نتايج به دست آمده از تحقيق مي توان توجه بيشتري به حوزه رويكرد شناختي رفتاري در امر ارتباطات والد- فرزندي نمود و آن را به عنوان يك رويكرد بالقوه سودمند در اين زمينه مورد توجه قرار داد.