نقش ارتباطات مشاركتي در دانشگاه كارآفرين

دانشگاه‌ها در افق برنامه‌هاي توسعه خود، كارآفريني دانشگاه را به عنوان محور اساسي پيش رو دارند. براي ايجاد و گسترش فرهنگ كارآفريني و بستر سازي مناسب جهت تحقق دانشگاه كارآفرين، نياز به آماده سازي در تمامي فعاليت‌هاي دانشگاه مي‌باشد كه شناسايي و كاربرد روش هاي عملي مشاركت تمامي ذي‌مدخلان در اين حوزه را مي‌طلبد. درك مفهوم كارآفريني نياز به داشتن تفكر يا رويكرد سيستمي در مفهوم وسيع دارد. اين امر نه تنها به كاربرد رهيافت ميان رشته‌اي استفاده از دستاوردهاي پژوهش از نظام‌هاي گوناگون نياز دارد، بلكه به همكاري تنگاتنگ تمامي عوامل دروني و بيروني در اين فرآيند شامل اساتيد، دانشجويان، كارمندان، سياستگزاران و دست اندركاران و محيط بيروني دانشگاه نيازمند است. جهت موفقيت رهيافت هاي مشاركتي در محيطي كه نياز به ارتباطات دو طرفه و تأثرات متقابل مي باشد، راهبرد ارتباطات مورد نياز است. ارتباطات مشاركتي، چارچوبي بي‌بديل در جهت ارتباطات براي توسعه مي باشد. ارتباطات مشاركتي رهيافتي مبتني بر مبناي گفتگوي دوطرفه است كه اجازه تسهيم اطلاعات، ادراك و و ديدگاه بين ذينفعان مختلف را مي دهد و درنتيجه توانمندسازي آنان را تسهيل مي نمايد. بنابراين هدف اين مطالعه معرفي و كاربست ارتباطات مشاركتي در جهت تحقق دانشگاه كارآفرين مي باشد.