اهميت پيوندهاي اجتماعي ميان خويشاوندان

اصولاً انسان موجودي اجتماعي و نيازمند برقراري ارتباط با ديگران است. قرآن يكي از وظايف و برنامه­هاي خردمندان و صاحبان خرد (اولوالاباب) را حفظ همين پيوندها و پاسداري از آن­ها مي­داند. خويشاوندان ارتباط خوني با هم دارند و در حقيقت شاخ و برگ­هاي يك درختند. سنت حسنه صله رحم، از نيكوترين برنامه­هاي دين اسلام است و موجب پايايي درخت خويشاوندي مي­شود. حمايت­هاي اجتماعي خويشاوندان از يكديگر علاوه بر اينكه موجب ارتقاي سلامت رواني و انسجام درون­گروهي مي­شود، نقش زيادي در كاهش انواع آسيب­هاي اجتماعي و رواني دارد. حفظ پيوند­هاي فاميلي مي­تواند، تنهابودن را از شخص گرفته و احساس نمايد مورد علاقه و عطوفت ديگران قرار دارد و در نتيجه در كاهش استرس او مؤثر خواهد بود. اولين تجربه مهم كودك در همانندسازي معمولاً با مادر آغاز مي­ شود و با گذشت زمان با افراد ديگر خانواده و نزديكان نيز مرتبط شده و روابط عاطفي، اجتماعي او گسترش مي­يابد و از همين راه «خود ايده­آل» را بر اساس در هم آميختن اين روابط بخصوص با همانندسازي با والدين و اطرافيان همجنس خود بنا مي­نهد. مهر و محبت، صله رحم و مرام مردم جنوب استان كرمان مانند ساير اقوام ايراني نيز زبانزد خاص وعام بوده است. درفرهنگ مردمان اين مرز و بوم احترام به بزرگترها از گذشته تاكنون همواره داراي اهميت بوده و به خصوص در گذشته برادر و خواهر، عمو و ... مطرح نبوده و طايفه در صورت كلي مهم بوده است. اگر كسي از طايفه به مشكل برمي­خورد، گويي فرزندشان به مشكل برخورده است و سعي مي­كردند با خونگرمي يكديگر را ياري كنند. در اين پژوهش تلاش شده است اهميت پيوندهاي اجتماعي ميان خويشاوندان را از ديدگاه قرآن، احاديث و روايات و همچنين با توجه به فرهنگ عاميانه مردم جنوب استان كرمان مورد بررسي قرارگيرد.