آينده پژوهي در آموزش عالي و ضرورت توجه به آن

نظام آموزش عالي و به عبارت بهتر سياستگذاري، برنامه ريزي و مديريت آموزش عالي، به طور بالقوه يكي از تعيين كننده ترين نهادهاي اجتماعي در تحقق و توسعه كشور محسوب مي شود. شناخت و آگاهي نسبت به شرايط آينده تعليم و تربيت، نياز اساسي سياست گذاران و مديران عالي اين نهاد مهم است كه از طريق مطالعات آينده پژوهي پاسخ داده مي شود. ازآن جايي كه آموزش از طريق برنامه درسي معنا و مفهوم مي يابد، مي بايست با برنامه ريزي و بازنگري مداوم، تلاش شود تا برنامه درسي با غناي كامل و عملي خود بتواند به تمام نيازهاي كنوني ودگرگوني هاي پرشتاب آينده پاسخ دهد. آينده پژوهشي رشته اي است مستقل كه به شكلي روشن و هدفمند به مطالعه آينده مي پردازد و تصاويري از آينده را در اختيار ما قرار مي دهد تا در زمان حال، براساس اين تصاوير بتوانيم به صورت كارآمدتري تصميم گيري نماييم. آينده پژوهي منعكس مي كند كه چگونه ازدل تغييرات ((امروز))، واقعيت ((فردا)) تولد مي يابد. رويكردي نوآورانه و آينده پژوهانه در برنامه درسي آموزش و پرورش، يك ضرورت است .برنامه هاي درسي آينده درسي محور با توجه به سند تحول بنيادين برنامه درسي بايد مبتني براصول، مباني و ارزش هاي اسلامي ناب، يافته هاي معتبر علمي و پژوهشي باشد، برنامه هايي منسجم، متعادل، كارآمد، نشاط آفرين ،پويا و انعطاف پذير و مبتني بر فناوري اطلاعات و ارتباطات كه به عنوان يك منبع راهبردي ، نقش بسزايي درتحول وتعالي آموزش عالي دارد. بر اين اساس پيشنهاد مي گردد با مطرح نمودن و يادگيري فنون و مهارت هاي آينده پژوهي از طريق جادادن آن در نظام آموزش عالي و برنامه هاي آموزشي كشور به استقبال بهبود يادگيري و ايجاد بستر متناسب براي پيشرفت خود و همنوعان خود خواهيم رفت.