طرح برنامه درسي مكان محور در پاسخگويي به نيازهاي فراگيران

هدف پژوهش حاضر، شناسايي نقش طرح برنامه درسي و آموزش مكان محور در پاسخگويي به نيازهاي فراگيران مي‌باشد. هنر يك معلم بسيار پويا است و شامل توانايي‌هايي مي‌گردد كه بسياري از تصميمات فوري، ارتباطات خلاقانه با فراگيران، ايده‌ها، پيامدهاي ارزشمند و تفكر اصيل را در بر مي گيرد‌. طرح تحقيقات بومي محدوده وسيعي از خود راهبري، پژوهش و آموزش تجربي را مي طلبد. توانايي در تسهيل سازي تحقيقات به توانايي مهارتي فراگيران براي كشف، تجربه و تفسير اشاره دارد. در يادگيري مبتني بر پژوهش، معلم نقش يك مربي را دارد و نقش او در حل مسأله و تسهيل سازي فرايندهاست. مفهوم مكان بعنوان يك هدف برنامه درسي، بعنوان مركز تجربه، مكان آموزش و شيوه هايي كه ارتباط را تعريف مي كند بيان مي‌ شود.‌ مبناي اين عمل اين فرض مي باشد كه هركدام از ما با مكان هايي كه در آن زندگي مي كنيم در ارتباطيم. و در اين مكانها هست كه مشخص مي شود ما كه هستيم و چگونه زندگي مي‌كنيم؟ توانايي گوش دادن و توجه به مكان و موقعيت هر فرد بعنوان مفهوم مكان شناخته مي شود. بر اين اساس، در طرح برنامه درسي مكان محور، علاوه بر اين كه پيچيدگي خاصي در هماهنگي و تعامل با مردم، مكانها و ... در خاج از كلاس وجود دارد، استانداردهاي برنامه درسي نيز پاسخگوي نيازهاي فراگيران مي باشند. وسعت و پيچيدگي برخورد معلم در طرح برنامه درسي مكان محور، با چگونگي ارتباط آموزش معلم با تجربيات زندگي فراگيران، كمك به آنان براي درك بهتر از شيوه بكارگيري ايده هاي بزرگ در جهان واقعي، درك بهتر خود و آينده شان و همچنين مكان يادگيري شان مقدور مي‌گردد.