نقش سطوح مختلف فعاليت بدني بر آمينوتيول¬هاي پلاسما در دانشجويان دانشگاه محقق اردبيلي

آمينوتيول¬هاي پلاسما به عنوان شاخص استرس اكسيداتيو استفاده مي¬شوند. سطح فعاليت بدني هر فرد با اثرگذاري بر ميزان توليد گونه¬هاي فعال اكسيژن و نيتروژن و يا توانايي دفاع ضداكسايشي بدن مي¬تواند منجر به تندرستي يا بيماري فرد ¬گردند. مطالعه حاضر با هدف مقايسه سطوح مختلف فعاليت بدني بر وضعيت آمينوتيول¬هاي پلاسما در دانشجويان دانشگاه محقق اردبيلي انجام شد. در مطالعه مقطعي حاضر، سي نفر از دانشجويان با سطح فعاليت بدني بالا، افراد با سطح فعاليت بدني متوسط و افراد باسطح فعاليت بدني پايين با ميانگين سني 72/1±10/21؛ 88/1±70/21 و 44/1±10/20 سال به صورت تصادفي انتخاب شده و در 3 گروه مطالعه شدند.مقادير پلاسمايي گلوتاتيون احيا واكسيده سيستئين و سيستين اندازه¬گيري شد. بالاترين نسبت گلوتاتيون احيا به اكسيده و نسبت سيستئين به سيستين پلاسمامربوط به گروه مردان با سطح فعاليت بدني متوسط بود. نتيجه¬گيري:بر اساس يافته¬ها، وضعيت آمينوتيول¬هاي پلاسما وابسته به سطح فعاليت بدني افراد است.فعاليت بدني با شدت متوسط با كاهش استرس اكسيداتيودر حفظ سلامت فرد مهم است،در حاليكه فعاليت بدني با شدت بالا و پايين به دليل افزايش استرس اكسيداتيو فرد را مستعد بيماري مي¬نمايند.