مطالعه اصول زيبايي‌شناسي بصري در كتاب‌آرايي نسخه مصور پندنامه لقمان حكيم

نسخه مصور پندنامه لقمان حكيم به قلم ميرعماد الحسني مربوط به قرن‌هاي ده يا يازده هجري قمري است. اين نسخه مانند بسياري از نسخه‌هاي ايراني مركب از زبان نوشتاري و تصوير است. ويژگي اصلي كتاب‌آرايي اين نسخه كه آن را از ديگر نسخه‌ها متمايز مي‌كند اين است كه نوشتار و تذهيب در نگاره‌ها تداخل كرده و بخش‌هايي از آن را حذف كرده است. سؤالي كه مطرح مي‌شود اين است كه نوشتار [در سطوح زباني، پيرازباني و غيرزباني]، تصوير (نگاره‌ها و تذهيب) و همين طور شيوه صحافي نسخه در خوانش بصري آن چه نقشي دارند؟ و اين اجزا در ارتباط با هم چگونه عمل مي‌كنند؟ به نظر مي‌رسد به علت تداخلي كه اين متن‌ها دارند در رابطه‌اي متفاوت و تا حدودي دوسويه نسبت به يكديگر قرار گرفته¬اند. به شكلي كه بخش‌هاي حذف¬شده بر اساس قوانين روان‌شناسي گشتالت در ذهن مخاطب كامل مي‌شود و از اين طريق به متني پويا و عيني-ذهني شكل مي‌دهد. پژوهش پيش رو با روش تحليلي-توصيفي و همين طور با استفاده از منابع كتابخانه‌اي و مشاهده سعي دارد به تبيين وجوه زيبايي¬شناسانه كتاب‌آرايي اين نسخه بپردازد.