تاثير سطوح مختلف آبياري و ميكوريزا بر شاخص برداشت و روغن ژنوتيپ¬هاي مختلف كنجد (Sesamum indicum L.)

اين آزمايش در سال زراعي 93-1392 به صورت فاكتوريل- اسپليت پلات با سه تكرار در مزرعه تحقيقاتي هنرستان كشاورزي اروميه اجرا گرديد. فاكتور اول شامل سطوح مختلف آبياري (آبياري معمولي: آبياري بعد از 70 ميليمتر تبخير و تعرق گياه، تنش ملايم: آبياري بعد از 90 ميليمتر تبخير و تعرق گياه و تنش شديد: آبياري بعد از 110 ميليمتر تبخير و تعرق گياه)، فاكتور دوم شامل عدم تلقيح و تلقيح با دو گونه قارچ ميكوريزاي Glomus mosseae، Glomus intraradices و فاكتور سوم شامل هشت ژنوتيپ كنجد (جيرفت 13، محلي طارم زنجان، محلي مغان، ناز چند شاخه، TC-25، TS-3، داراب 14 و دشتستان 5) بود. نتايج نشان داد تاثير آبياري، ميكوريزا و ژنوتيپ بر صفات مورد مطالعه معني¬دار بود. مقايسه ميانگين¬ها نشان داد با افزايش شدت تنش خشكي، عملكرد دانه، درصد روغن و عملكرد روغن به طور معني¬داري كاهش يافت. استفاده از دو گونه قارچ ميكوريزا نسبت به عدم استفاده از قارچ باعث افزايش عملكرد دانه و بهبود صفات كيفي دانه شد. ژنوتيپ¬هاي محلي مغان و طارم زنجان از نظر عملكرد دانه (به ترتيب 31/206 و 96/177 گرم بر مترمربع) و روغن (به ترتيب 70/147 و 34/121 گرم بر مترمربع) در هر سه شرايط مختلف آبياري، برتر از ساير ژنوتيپ¬ها بودند.