آسيب شناسي «تدبّر» در حوزۀ دين از ديدگاه قرآن

آيات قرآن با قابليّت تبديل«يزيد»هاي دروني به «بايزيد» مقادير معتنابهي از دانسته هاي انساني را تغيير مي دهد. فهم و عمل صحيح به احكام دين، به تدبّر در عبارات سبحاني نيازمند است. كوشش براي فهم آيات و احاديث كه به بزرگان دين نسبت داده اند به فراگيري، ترجمه، تدبّر و تفسير نياز دارد. تأكيد قرآن بر درك سخنان باري تعالي بوده و هست اما روش هايي كه جهت دريافت مفاهيم الهي وجود دارد، همگي كارگشا نيست و گاه مشكلي بر مشكل ها مي افزايد. نويسنده قصد دارد با شيوۀ توصيفي- تحليلي و روش مطالعۀ كتابخانه اي و معرفي منابع معتبر، تدبّر در آيات الهي و سخنان ائمۀ هدي (عليهم السّلام) را بازكاوي و آسيب شناسي و روش هاي تدبّر در قرآن و احاديث را بررسي كند و معنا شناسي را كه شامل معناي واژه هاست و موجد رابطۀ بينامتني خواهد بود؛ مورد دقت و موشكافي قرار دهد تا آشكار گردد آيا مي توان يكي از روش هاي تدبّر در قرآن و احاديث را معنا شناسي دانست يا اينكه معنا به تنهايي كافي نيست. از آنجا كه هدف از نزول آيات الهي تدبّر در آنهاست، آيا هر كس با علم اجمالي خود اجازۀ نظردهي دربارۀ آيات را دارد؟ تمنّاي هر انسان حضور در حَرَم واهب صُوَر لطيف و بي نظير است تا آنجا كه بدون تدبّر در محضر بي نيازِ مطلق، اجازۀ حضور نخواهد يافت. راقم مقاله سرِ آن دارد كه در صفحه هاي پيش رو به اهميّت تدبّر در فهم آيات الهي بپردازد و معلوم كند كه آيا هر كسي اجازۀ تفسير دارد؟ تا از اين راه به تدبّر در آيات الهي دست يابد.