نقش مخاطب¬شناسي در اتخاذ شيوه تربيتي از منظر نهج البلاغة

تربيت و رشد اخلاقي انسان¬ها فرايندي است كه مي¬تواند تحت تأثير عوامل گوناگون، تقويت يا تضعيف، تسريع يا آهسته، مؤثر يا بي¬تأثير گردد و از اين روست كه متوليان امور تربيتي از پدر و مادر گرفته تا معلمان و مبلغان و مؤسسات تربيتي و حتي حكومت¬ها، همواره تلاش مي¬نمايند تا در جهت تعالي معنوي اخلاقي جامعه، از شيوه‌ها و روش¬هاي مؤثرتر و كارآمدتري بهره برند. از آنجا كه شيوه¬هاي تربيتي با توجه به شرايط خاص مخاطبان، متفاوت است، مخاطب¬شناسي يكي از اركان اساسي در اتخاذ شيوه¬هاي آموزشي¬ـ¬تربيتي به شمار مي¬رود. نهج البلاغه به عنوان يكي از معتبرترين جوامع روايي كه به جمع¬آوري سخنان اميرمؤمنان پرداخته است، بهترين راهنما در جهت شناسايي شيوه¬هاي تربيتي مناسب با ويژگي¬هاي مخاطبان است. در اين نوشتار تلاش شده است تا ارتباط ويژگي¬هاي مختلف مخاطبان همچون سن، ميزان آگاهي¬ها و باورها، خصوصيات روحي و ميزان پذيرش مخاطبان در اتخاذ شيوه¬ي تربيتي آنان توسط اميرمؤمنان(ع)در نهج البلاغه را بررسي نمايد.