معنويت درلالايي‌هاي ايران

لالايي‌ها كندوكاوهاي عاشقانه‌اي هستند كه با دقت در مضامين آن‌ها مي‌توان نگرش هر قوم را نسبت به جنسيت فرزند و عاطفه مادران نسبت به فرزندان و، تأثير اوضاع اجتماعي، اقتصادي نگرش‌هاي فرهنگي و باورهاي قومي پيدا كنيم، كه گاهي در آن گله وشكايت، نيز ديده مي‌شود. اگر بيشتر كاوش و بررسي نماييم، گاه اين شكوه‌ها فقط از جور همسالان نسبت به فرزندان آنان است. لالايي‌ها موسيقي مشترك مادران در تمامي نقاط گيتي هستند، مادرها در هر جا و به هر زبان كه دارند داراي هر فرهنگي كه باشند، با نغمه لالايي‌ها آشنا هستند، اين نغمه و نوا در گوش كودكان حالتي را ايجاد مي‌كند كه او را به خوابي آرام فرو مي‌برد، گاه شاهديم كه لالايي‌ها براي كودكان ساخته نشده، بلكه درد دل‌هاي زنان است از جور زمانه و حالت آنان، گهواره كودك و كودك ساكت براي آنان سنگ صبوري است كه مي‌توانند درد دل‌هاي خود را به او بازگو كنند ولي هميشه اينگونه نيست. چرا كه لالايي‌ها يك موسيقي آوايي است و نهادي بشري دارند، ملودي هايي است كه مادران مي‌سازند يا بهتر بگويم توليد مي‌كنند، لحن‌هاي ايجادي زيبايي كه كودك را به آرامش دعوت و به يك ارتباط عاطفي عميق مي‌كشاند.