بررسي ميزان توجه به بعد فرهنگي ESD در اسناد بالادستي ايران

هدف از اين پژوهش بررسي ميزان توجه به بعد فرهنگي آموزش براي توسعه پايدار در اسناد بالادستي ايران مي باشد. توسعه پايدار به معني استفاده حداكثر از منافع امروز با در نظرگرفتن و حفظ منافع آيندگان است. روش اين تحقيق اسنادي و تحليل محتوا مي باشد. در اين پژوهش، حجم جامعه و نمونه تحقيق با هم برابر مي باشد؛ جامعه اين تحقيق شامل كليه اسناد بالا دستي ايران در زمينه آموزش و پرورش (سند برنامه درسي ملي ، سند تحول بنيادين آموزش و پرورش و سند چشم انداز1404 ) مي باشد كه همه آنها به عنوان نمونه پژوهش انتخاب گرديد. ابزار جمع آوري داده ها در اين پژوهش، فرم تحليل محتواي محقق ساخته مي باشد؛ روايي اين ابزار توسط 7 نفر از كارشناسان تعليم و تربيت مورد تاييد قرار گرفت و پايايي آن با استفاده از فرمول هولستي 90 درصد محاسبه گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آمار توصيفي (درصد و فراواني) و آنتروپي شانون انجام گرفت. به طور كلي نتايج تحقيق نشان داد كه به بعد فرهنگي آموزش براي توسعه پايدار در اسناد بالا دستي بسيار كم توجه شده است و به مؤلفه هاي بعد فرهنگي آموزش براي توسعه پايدار به طور نامتعادل توجه شده است. در سند چشم انداز1404 بيشتر از ساير اسناد به بعد فرهنگي آموزش براي توسعه پايدار توجه شده است و در سند تحول بنيادين كمتر از اسناد ديگر به بعد فرهنگي توجه شده است همچنين در اسناد بالا دستي از بين مؤلفه هاي بعد فرهنگي به مؤلفه هاي بازسازي فرهنگي و دانش بومي بيشتر از ساير مولفه ها توجه شده است.