نقش مهندسي فرهنگي در كشور ايران (با تأكيد بر رويكرد ايران در عصر جهاني شدن)

فرهنگ مفهومي جمعي، سامانه اي فعال، فرايندي پويا و قابل پيشرفت است كه حيات فردي و جمعي انسان را تحت تأثير قرار مي دهد. از آن جا كه مسير و محتواي اين سامانه همواره در معرض آسيب هاي جدي و دخل و تصرف عوامل انساني و محيطي قرار دارد بنابراين به منظور پيشگيري از هرگونه انحراف، افول و سقوط آن و فراهم نمودن زمينه‎هاي رشد و شكوفايي مديريّت راهبردي همه جانبه نياز است. از مباحث اصلي در اين بين، بحث مهندسي فرهنگي است كه در اين پژوهش سعي مي گردد كاركردهاي آن در برنامه‎ريزي هاي سياسي، اقتصادي، فرهنگي، اجتماعي و... مطرح و رويكرد كشور ايران در اين باره بررسي شود. جامعه ي اطلاعاتي، جامعه‌اي بدون مرز است كه انسان‌ها مي‌توانند صرف‌نظر از نژاد، مليّت، زبان، مذهب و هر اختلاف ديگري با يكديگر به تبادل نظر بپردازند و در نتيجه تبادلات فرهنگي صورت مي گيرد كه منجر به تغييرات فرهنگي در يك جامعه مي‌شود. با شناخت اين موارد و با درك حساسيت حفظ انسجام جامعه مي‌توان اهميّت مديريّت راهبردي با تكيه بر مهندسي فرهنگي را درك و در سياست گذاري هاي كشور در كانون توجّه قرار داد.