بيوراكتورها و استفاده بهينه از پتانسيل زيست بوم گياهان دارويي و متابوليت‌هاي ثانويه گياهي

بكارگيري سلول ها، بافت و اندام هاي گياهي به منظور توليد تركيبات طبيعي و نوتركيبِ داراي ارزش تجاري، توجه بسياري را طي دهه هاي گذشته به خود جلب كرده است. توليد محصولات نوتركيب از طريق كشت سوسپانسيون سلول گياهي چندين مزيّت نسبت به سيستم هايي با ميزباني پستانداران و ميكروبي ارائه مي دهد از جمله: ايمني ذاتي، پايداري شرايط توليد بهينه، و ظرفيت آنها براي تغييرات پس از ترجمه پروتئين. باتوجه به افزايش روزافزون جمعيّت جهان و ضرورت استفاده بهينه از ظرفيت هاي طبيعت؛ همچنين به منظور تامين ساير نيازها، همچون توليد مواددارويي و شيميايي از گياهان، زمين هاي قابل كشت بايد بطور مؤثرتري استفاده شوند. از اين رو گسترش تكنيك هاي مدرن براي بهبود كيفيت گياهان، جهت استفاده بهتر از زمين ها به منظور برطرف كردن احتياجات، ضروري است. زيست فناوري فرصتي مناسب براي بررسي و هدايت سلول، بافت و اندام و يا كل ارگانيسم، بوسيله رشد آنها در شرايط كشت درون شيشه اي (اينويترو)، براي بدست آوردن تركيبات مطلوب را فراهم مي كند. اين مسئله با تلاش و همكاري بيولوژيست هاي سلولي و مهندسين شيمي در راستاي به كارگيري بيوراكتورها امكان‌پذير شده است. سيستم كشت بيوراكتور مزيّت هايي را نسبت به سيستم كشت كلاسيك ارائه مي دهد و نيز هزينه توليد و زمان به مقدار زيادي كاهش مي يابد؛ محدوديت فصلي كشت ازميان برداشته شده وكيفيت محصول و وسعت كشت مي تواند كنترل شود. اولين نمونه هاي گزارش شده در سال1990 از توليد پروتئين نوتركيب با استفاده ازكشت هاي سوسپانسيوني سلول گياه، سرم آلبومين انساني نوتركيب وكلرامفنيكل استيل ترانسفراز بود. امروزه بيش از 300 گزارش از توليد پروتئين هاي درماني برپايه گياه (آنتي بادي ها، آنتي ژن ها، واكسن ها، هورمون ها، عوامل رشد و پروتئين هاي خون انسان) تحت مراحل مختلف تحقيق و توسعه، وجود دارد.