بررسي فساد اداري در موسسات خيريه و راهكارهاي مقابله با آن

فساد مسأله‌اي است كه در تمام ادوار گريبانگر دستگاه‌ها و سازمانها بوده و هستة انديشه بسياري از دانشمندان و متفكران علم مديريت را تشكيل مي‌داده است. فساد اداري نيز به عنوان يكي از عمومي‌ترين اشكال فساد پديده‌اي است كه مرزهاي زمان و مكان را در نورديده و با اين ويژگي نه به زمان خاصي تعلق دارد و نه مربوط به جامعة خاصي مي‌شود. موسسات خيريه نيز به واسطه فعاليت عام المنفعه و عدم تعريف سود اقتصادي از شرايط و امتيازات خاصي در زمينه هاي مختلف برخوردار هستند. وجود اين امتيازات مي تواند بعنوان فرصتي مناسب در راستاي خدمت رساني هرچه بهتر در امورخيريه بشمار آيد اما در روي ديگر مي تواند بعنوان عامل انحطاط و فساد گسترده اداري گردد. نواقص قانوني و مشخص نبودن مراجع صدور مجوز و ناظر بر عملكرد و فعاليت موسسات خيريه قانوني و غيرقانوني منجر به سوء استفاده برخي از اين موسسه ها و بدنامي براي خيريه هاي توانمند و معتبر شده است. فساد اداري طيف گسترده‌اي از رفتارها در يك مجموعه اداري و سازماني را شامل مي‌شود. از اين رو در اين مقاله، ابعاد فساد اداري در مفهوم كلان خود بررسي و با توجه به فعاليت موسسات خيريه، زمينه هاي شكل گيري و رشد اين ابعاد بررسي و در راهكارهاي مقابله با آن ارائه خواهد شد. بدنة اصلي اين تحقيق حاصل بررسي گستردة منابع موجود بوده كه در زمينة مهم‌ترين علل و مؤثرترين روشهاي كنترل فساد اداري ارائه شده است.همچنين در پايان نيز براساس مدل عرضه و تقاضاي فساد، روشهايي به منظور كنترل اين پديده ارائه شده است.