بررسي رابطه سبكهاي فرزندپروري با تابآوري و خودكارآمدي نوجوانان

شيوه فرزندپروري، عاملي اثرگذار است كه نقش مهمي در رشد كودكان و سلامت روان آنان ايفا مي‌كند و كيفيت رابطه والد-كودك اثر معناداري روي ابعاد زندگي افراد دارد. هدف اين پژوهش تعيين رابطه بين شيوه‌هاي فرزندپروري با خودكارآمدي و تاب‌آوري نوجوانان بود. روش پژوهش حاضر همبستگي و جامعه آماري پژوهش كليه دانش‌آموزان دختر و پسر مقطع راهنمايي شهر تهران بود كه در سال تحصيلي ۹۵-۹۴ مشغول به تحصيل بودند. نمونه نهايي پژوهش ۳۸۴ نفر از دانش‌آموزان بود (۱۹۳ دختر و ۱۹۳ پسر) كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. به‌منظور گردآوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي فرزندپروري بامريند، مقياس تاب‌آوري كانر و ديويدسون و پرسشنامه خودكارآمدي عمومي شوارزر استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‌هاي پژوهش نيز با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون انجام شد. نتايج پژوهش نشان داد كه بين شيوه فرزندپروري والدين با خودكارآمدي و تاب‌آوري دانش‌آموزان رابطه معنادار وجود دارد . در مجموع شيوه فرزندپروري مقتدرانه به‌طور قويتري مي‌تواند خودكارآمدي و تاب‌آوري را در نوجوانان پيش‌بيني كند.