قناعت در ادبيات و اسناد بالادستي جمهوري اسلامي ايران

اصلاح الگوي مصرف و مديريت بهينه منابع يكي از روش‌ها و كاركردهاي مهم در برخورد با پديده غيرصحيح مصرف‌گرايي در جامعه امروز است. الگوي صحيح و بهينه مصرف همواره مورد تأكيد ائمه عليهم السلام بوده و در اين ميان، قناعت به عنوان عامل محرك در جهت رشد و شكوفايي ملت‌ها و برطرف كردن موانع اقتصادي به‌ويژه فقرزدايي نقش مهمي را ايفا كرده است. علاوه بر آن، با اندك تعمقي در آثار ادب پارسي درمي‌يابيم كه در همه دوران‌هاي ادب فارسي (قرن پنجم هجري تا دوره معاصر) شاعران و اديبان بسياري در آثار خود به مفهوم قناعت به عنوان مفهومي بنيادين توجه داشته‌اند. قناعت يعني راضي شدن به مقدار اندك كه در مقابل واژه حرص و طمع مفهوم و جايگاه خود را بهتر نشان مي‌دهد. اهميت اين موضوع در زندگي افراد يك جامعه و رويارويي با مشكلات و چالش‌هاي اقتصادي نمود بيشتري پيدا مي‌كند. در جامعه‌اي كه اقتصاد آن با بحران‌هاي معيشتي در زندگي افراد آن روبه‌رو شده است، قناعت به عنوان يك ابزار براي كنترل مصرف و مديريت منابع بسيار حائز اهميت است. از اين رو، اين مقاله با هدف بررسي قناعت در ادبيات و اسناد بالادستي جمهوري اسلامي ايران طراحي گرديده است. با توجه به مطالب ارائه شده در دو حوزه ادبيات و اقتصاد مي‌توان نتيجه گرفت كه مي‌توان از ادبيات فارسي در ساماندهي اقتصاد استفاده كرد.