تأملي در تأثير فرهنگ ايثار و شهادت بر پيشرفت حيات علمي كشور مبتني بر اسناد بالادستي

فرهنگ «ايثار و شهادت» به مجموعه‌اي متشكل درهم‌تنيده و هم‏نهاده از برآيند ارزش‌ها، هنجارها و توليدات مادي و غيرمادي ايثارگران و شهداء و نيز روحيه ايثارگري و شهادت‌طلبي و همچنين كليت نگاه‏كِرد به اين مفهوم در جامعه اطلاق مي‌گردد كه نهادمندسازي و بازنهادي مستمر كليت اين نظام معنايي-ارزشي در بطن و متن حيات اجتماعي مي‌تواند در موازات ايمن‌سازي جامعه از بسياري از مسائل و مشكلات پيش‏روي آن، موجبات پيشرفت كشور را در زمينه‌هاي مثبت و موردنياز فراهم سازد. از سوي ديگر، حيطه علم و فناوري به‌مثابه حوزه‌اي مهم و راهبردي و بايسته‌اي بنيادين در كليت هر جامعه، كه رشد و ارتقاء آن موجب پيشرفت و تعالي در ساير ساحات حيات اجتماعي (اقتصادي، سياسي و فرهنگي) مي‌گردد، خود متأثر از مجموعه‌اي از عوامل فرهنگي و اجتماعي بوده، و به‏عبارتي، نحوه، ابعاد و ميزان رشد و ارتقاء آن منوط به ميزان شكل‌گيري، عموميت‏يابي و نهادينه شدن برخي ويژگي‌ها و اسلوب‌هاي فرهنگي و اجتماعي است. در اين ميان، يكي از عوامل مؤثر بر پيشرفت و ارتقاء حيات علمي كشور، پس از پيروزي انقلاب اسلامي را مي‌توان عموميت‏يابي و نهادينه شدن فرهنگ ايثارگري در ايران اسلامي دانست. اين مطالعه در قالب روش شناسي كيفي، با نگاهي تبييني-تحليلي و با كاربست روش مطالعه اسنادي و روش تحليل سند در پي آن است كه به بررسي و واكاوي تأثير فرهنگ ايثار و شهادت و بايسته‌هاي مترتب بر آن، در پيشرفت و بالندگي حيات علمي كشور با برررسي اسناد بالادستي «سند چشم‌انداز، سند تحول بنيادين آموزش‌وپرورش، سند نقشه جامع علمي كشور، سند جامع دانشگاه اسلامي و...» پرداخته و از اين راه كاربست‏هايي را در جهت تأثيرگذاري هر چه بيشتر فرهنگ ايثارگري بر پيشرفت و ارتقاء حيات علمي كشور ارائه نمايد.