نقش و جايگاه علم در تمدن نوين اسلامي

در ميان تمام اديان آسماني و تمدن هاي بشري، دين اسلام به كسب علم توجه بسياري نموده و هنگامي كه به عنوان ديني كامل طلوع كرد، مسلمانان در پرتو تعاليم ديني، با شور و شوق به فراگيري دانش پرداختند. مدت اندكي نگذشت كه مسلمانان پايه هاي علوم مختلفي را در خود پروراندند و تقريباً بر تمامي علوم زمان خود تسلط يافتند ودر پرتو رهنمودهاي دين اسلام ، دانشمندان بزرگ و شايسته اي پرورش يافتند و به تاريخ علمي جهان معرفي شدند ‌به گونه اي كه تمدن اسلامي در طول 7 قرن (2 تا 9 هـ .ق برابر با 8 تا15 م) پيشرو تمام تمدن ها در زمينه ي علم بوده است. با ورود اسلام در اوايل قرن هفتم ميلادي به جرگه تاريخ تمدن بشري گويي تفكري نو و حركتي جديد پيدا شد.قرآن كريم كه به قول ماردوك پيكتال حتي شنيدنش انسان را به وجد مي آورد ، پيروان خود را به تفكر درباره ي قوانين طبيعت فرا خواند، و يكي از اركان دعوت انبيا، فراخواني بشر به فهم و درك بيشتر و آشنايي با آيات اَنفسي (خودشناسي)آفاقي (جهان شناسي)، بوده است. جايگاه علم درتمدن اسلام به قدري بالاست كه پيامبر اكرم (ص)و ائمه اطهار (ع)نيز در مقام مبلغان دين، مسلمانان را مكلف مي دانند كه دانش را حتي در دورترين نقاط فراگيرند. در پژوهش حاضر، پژوهشگران با مطالعه ي كتابخانه اي ، اسنادي ، و بهره مندي از فرمايشات مقام معظم رهبري به تشريح و روشن كردن اهميت و جايگاه علم در تمدن نوين اسلامي خواهند پرداخت.