نقش برنامه ريزي آموزشي كاركنان در اثربخشي مدرسه ها (مورد مطالعه: مدارس دولتي شهر آمل)

پيشرفت در نظريه و عمل برنامه ريزي آموزشي نيازمند حركت در وراي پيش فرض هايي است كه از بيرون مدل هاي انعطاف ناپذير را تحميل مي كند تا دانش مناسب موجود در عمل آموزش و انتخاب ها و تصميم هايي را كه تغيير مهمي را مي سازد به دست آورد. اين فهم ها به نوبت بر به رسميت شناختن تعهدهاي ايدئولوژي، تفسير معناهاي مشترك، تشخيص قانون هايي كه بر رفتار و ارتباط مردم حاكم است، بستگي دارد. تمركز بر اهميت بينش هايي كه در عمل و زمينه انساني يافت مي شود، به روشني به عنوان راه عمده اي كه درآن انگاره اي ذهني گرا مدل هاي برنامه ريزي آموزشي را غني مي سازد، ظهور مي كند. سازمان ها و نهادهاي اجتماعي براي نيل بهاهداف مورد نظر به برنامه ريزي، سازماندهي، هماهنگي، هدايت و رهبري نياز دارند و در صورت نداشتن برنامه و مديريت اجرايي مناسبت عامل و ارتباط افراد به نحوي به هم مي ريزد و نامأنوس مي شود. از اين رو براي تنظيم هماهنگي فعاليت ها در ابعاد مختلف زندگي بشرمديريت امري ضروري جلوه مي كند (بروك 2011). مديران و مسؤولاني كه در سازمان ها اداره امور را در دست مي گيرند، براي كسب ،موفقيت و نيل به اهداف مورد نظر بايد ابتداكار خود را با بررسي و شناخت شخصيت، ويژگي ها و توانايي هاي كاركنان سازمان آغاز كنند و بدانند چه عواملي افراد را به حركت و تلاش وا مي دارد و بر اساس آن برنامه ريزي هاي لازم را براي بهسازي، پرورش و نگهداري كاركنان به عمل آورند. آموزش يعني، كوشش در جهت بهبود عملكرد شاغل در ارتباط با انجام كار و مسائل مربوط به آن و يا عبارتي اثربخشي، كه يك تجربه يادگيري و يك فعاليت سازماني برنامه ريزي شده را شامل شود؛ و يا به منظور پاسخ به يك نياز شناخته شده طراحي مي شود.