نگرش و تاثير آن بر يادگيري و پيشرفت تحصيلي دانش آموزان

نگرش به عنوان يك حالت آمادگي رواني و عصبي، از طريق تجربه سازمان يافته، تاثير هدايتي يا پويا بر پاسخ هاي فرد در برابر كليه اشيا و يا موقعيت هايي كه به آن مربوط مي شود، دارد و بخشي از انگيزه هاي افراد براي عملي خاص را توجيه مي كند. نگرش دانش آموزان نسبت به درس نيز برآيندي از مجموعه تجربيات گذشته و تصورات آنان از رابطه بين تكليف يادگيري جديد با مجموعه وسيع تر از اهداف، مقاصد و انتظارات آنان در آينده است. توجه به نگرش ها از اين رو حائز اهميت است كه پيش بيني رفتار و شناخت شخصيت افراد را فراهم مي آورد. در فرآيند تكوين و شكل گيري نگرش ها از طريق يادگيري اجتماعي و يا كسب تجربه هاي شخصي، نظام باورها؛ تجربيات و نيازهاي فرد نقش مهمي را ايفا مي نمايند. در امر آموزش مهم ترين عامل تعيين كننده عالقه مندي و يا بي عالقگي دانش آموز نسبت به درس و تكاليف مختلف يادگيري، تجارب موفقيت آميز و يا شكست هاي او در يادگيري دروس مختلف است و اگر دانش آموز در طي سال هاي مدرسه، تجارب موفقيت آميزي را كسب كند به تدريج بر عالقه ي او نسبت به يادگيري دروس مختلف و كل محيط مدرسه افزوده مي شود و مفهوم مثبتي از خود در او ايجاد مي گردد. اگر چه نگرش ها به طور نسبي پايدار هستند اما معلم توانمند، با توجه به اين حقيقت كه نگرش و رفتار در زمينه هاي مختلف زندگي روزمره؛ در هم تنيده شده اند، همگام با مشاركت خانواده در برنامه هاي آموزشي و تربيتي مدارس به منظور ايجاد نگرش هاي مثبت، با به كارگيري راه ها و منابعي كه نگرش مثبت از طريق آن ها افزايش مي يابد در كنار توجه به ويژگي عالقه مندي، الگودهي، گرما بخشي و هم حسي شخصيت خود او ؛ گامي موثر در ايجاد نگرش مثبت و در نتيجه پيشرفت تحصيلي دانش آموزان خويش بر مي دارد.