تاثير آموزش گروهي مبتني بر رويكرد خودتحليلي يكپارچه نگر بر تاب آوري زنان مراجعه كننده به فرهنگسراهاي شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر رويكرد خود تحليلي يكپارچه نگر بر تاب آوري زنان مراجعه كننده به فرهنگسراهاي شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري پژوهش شامل 200 زن مراجعه كننده به فرهنگسراهاي شهر اصفهان در سال 1394 بود. به منظور انجام اين پژوهش، با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس ، 2 فرهنگسرا از ميان 25 فرهنگسرا انتخاب و در يك فراخوان از افراد داوطلب شركت در پژوهش ثبت نام به عمل آمد و سپس از ميان آنها 40 نفر با توجه به ملاك هاي ورود انتخاب و به صورت تصادفي به 2 گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند(20 نفر گروه آزمايش ، 20 نفر گروه كنترل). ابزار مورد استفاده پرسشنامه تاب آوري (كانر و ديويدسون، 2003 )بود.. دادههاي بدست آمده با روش آماري تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه بين تاب آوري گروه آزمايش و كنترل در سطح 01 / 0< P تفاوت معني داري وجود دارد. بنابراين ميتوان نتيجه گرفت كه رويكرد خودتحليلي يكپارچه نگر بر بهبود تاب آوري زنان موثر است و به عنوان يك روش درماني ميتوان از آن استفاده نمود .