تاثير آموزش گروهي مبتني بر رويكرد خودتحليلي يكپارچه نگر بر استرس و شادكامي زنان مراجعه كننده به فرهنگسراهاي شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر رويكرد خودتحليلي يكپارچه نگر بر شادكامي و استرس ادراك شده زنان مراجعه كننده به فرهنگسراهاي شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون پس –آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري پژوهش شامل 200 زن مراجعه كننده به فرهنگسراهاي شهر اصفهان در سال 1394 بود. به منظور انجام اين پژوهش، با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس ، 2 فرهنگسرا از ميان 25 فرهنگسرا انتخاب و در يك فراخوان از افراد داوطلب شركت در پژوهش ثبت نام به عمل آمد و سپس از ميان آنها 40 نفر با توجه به ملاك هاي ورود انتخاب و به صورت تصادفي به 2 گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند( 20 نفر گروه آزمايش ، 20 نفر گروه كنترل). ابزار مورد استفاده پرسشنامه استرس ادراك شده( PSS-14 ) و پرسشنامه شادكامي آكسفورد بود.. دادههاي بدست آمده با روش آماري تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه بين استرس ادراك شده و شادكامي گروه آزمايش و كنترل در سطح 01 / 0< P تفاوت معني داري وجود دارد. بنابراين ميتوان نتيجه گرفت كه رويكرد خود تحليلي يكپارچه نگر بر بهبود شادكامي و كاهش استرس ادراك شده زنان موثر است و به عنوان يك روش درماني ميتوان از آن استفاده نمود .