مقايسه تمايز يافتگي خود در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد و افراد بهنجار: مطالعات موردي

اين پژوهش با هدف بررسي تفاوت در ميزان تمايز يافتگي خود و مولفه هاي آن در دو گروه افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد و افراد بهنجار به منظور بررسي اثر تعيين كنندگي در پيش بيني ميزان گرايش و تمايل به مصرف مواد انجام گرفت. روش پژوهش حاضر،علي - مقايسه اي و ازنوع مطالعه مورد- شاهدي بوده است.به اين منظور،تعداد 35 نفر از مردان مبتلا به اختلال مصرف مواد كه براي درمان به مراكز درمان سرپايي اعتياد در شهر زنجان در بازه زماني تحقيق مراجعه كرده بودند، به عنوان مورد(افراد داراي متغير وابسته) و نيز تعداد 35 نفر افراد بهنجار از دوستان،نزديكان و آشنايان و همراهان افراد مراجعه كننده به مراكز درمان سرپايي اعتياد به عنوان شاهد(افراد فاقد متغير وابسته)،به صورت نمونه در دسترس به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شده و به وسيله پرسشنامه آزمون تمايز يافتگي(DSI)(اسكورون و فريدلندر) تحت آزمون قرار گرفتند. نتايج حاصل تحليل واريانس يك راهه ANOVA مويد فرضيه هاي اصلي و فرعي تحقيق بود. به معناي ديگر در بين دو گروه افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد و افراد بهنجار از حيث سطح تمايز يافتگي خود تفاوت معنا داري وجود دارد. يافته هاي تحقيق نشان داد افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد نسبت به افراد بهنجار از سطح تمايز يافتگي پايين برخوردارمي باشند.همچنين از نظر مولفه هاي تمايزيافتگي خود شامل واكنش هيجاني و جدايي عاطفي حتي در سطح اطمينان 99 درصد بين مبتلايان به اختلال مصرف مواد و افراد بهنجار تفاوت معني داري نشان مي دهند.ولي در دو مولفه ديگر تمايزيافتگي خود شامل جايگاه من و هم آميختگي با ديگران تفاوت معني داري يافت نشد. نتيجه اينكه در فرايند تعليم و تربيت والدين و نيز نهادهاي متولي بر افزايش سطح تمايزيافتگي و توانايي تفكيك سطح هيجانات از مسايل و مشكلات مبتلا شده اهتمام ورزند.