بررسي دستيابي و پراكندگي توسعه پايدار در معماري و شهرسازي نمونه موردي شهر تهران

دوران جديد توسعه جوامع، با پديده بهبود شاخص هاي بهداشتي و زندگي و شتاب يافتن رشد جمعيت در سراسر جهان همراه بوده است. مفهوم پايداري از ابتدا در مقياس جهاني و ملي تعريف شد. از موضوعات مطرح شده اخير در فرهنگ برنامه ريزي، نابرابري توسعه است. اين نابرابري ها كه حاصل عوامل متعدد تاريخي، طبيعي، جمعيت شناختي، اجتماعي، اقتصادي و سياسي مي باشد، سبب رشد ناهمگون و نامتعادل نواحي مي شود. تمركز نامعقول و نامتناسب در عرصه هاي زيستي، توسعه اقتصادي و اجتماعي نابرابر نواحي جغرافيايي را در پي خواهد داشت، موضوعي كه بازتاب آن در چشم انداز جغرافيايي شهرها و رشد ناهمگون آنها را نيز ميتوان يافت. بنابراين تحول و دگرگوني در هر يك از جنبه هاي خاص زندگي نه تنها ارتباط تنگاتنگ با روندهاي عمومي توسعه دارد، بلكه جدا از سمت گيري هاي عام در سطح ملي نيز نيست. بنابراين هرگونه اقدامي در راستاي دگرگوني جنبه هاي زندگي مي تواند و بايد جزيي از ساماندهي فضايي به شمار آيد. پژوهش حاضر داراي ماهيت كاربردي – توسعه اي و تركيبي از روش هاي تحقيق كتابخانه اي و تحليلي، و با هدف كلي، شناسايي توانمندي ها و محدوديت هاي توسعه يافتگي و يا عدم توسعه يافتگي شاخص هاي اجتماعي - اقتصادي در سطح مناطق 22 گانه شهر تهران مي باشد. در راستاي هدف فوق اطلاعات آماري شاخص هاي منتخب براي هريك از مناطق با استفاده از نرم افزارهاي GIS و Excel مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته كه نتايج حاكي از اين كه از نظر پراكندگي شاخص ها در مناطق تفاوت و اختالف زيادي وجود دارد. لذا اين تفاوت ها لزوم تهيه و اجراي برنامه ها و طرح هاي هدفمند را براي توسعه يكپارچه و متوازن ايجاب مي كند.