نقش طراحي اقليمي در كاهش مصرف انرژي ساختمان در اقليم معتدل و مرطوب

ايران داراي اقليم هاي مختلف و مناطق با آب و هواي متفاوت در فصول چهارگانه است. معماري گذشته ايران با تكيه به تجربه و تكنيك ساخت و به وسيله مصالح بومي، راه و روش هايي منطقي جهت برآورده شدن شرايط آسايش انسان ابداع نموده بود. با بررسي معماري سنتي اين سرزمين مي توان آنرا معماري پايدار يا يكي از نمودهاي معماري پايدار ناميد. كه توانسته با ترفندهاي طراحي و با امكانات اوليه بر مشكلات بوجود آمدهتوسط اقليم مقابله كند و در مصرف انرژي صرفه جويي كرده و از شرايط اقليمي منطقه در راستاي استفاده از انرژي استفاده بهينه كرده باشد. در اقليم معتدل و مرطوب، رطوبت زياد، نزولات جوي فراوان تابستان هاي نسبتا گرم و تغيير درجه حرارت در طول شب و روز كم مي باشد. با توجه به بارش زياد باران و رطوبت بالاي زمين و هوا، استفاده از جريان هاي بادي، به مسيله اي اصلي در شكل گيري معماري تبديل شده است. انواع آب و هوا و تغييرات ساليانه يا فصلى آن، انسان ها را در جهت ساختن و به وجود آوردن انواع فضاى زيستى خود، به ايجاد نقاط مسكونى در رابطه با نوع آب و هواى محيطى كه در آن زندگى مي كنند، ملزم ساخته است. طول و عرض در و پنجره ها، ضخامت ديوارها، شكل و فرم ساختمان، نوع سقف، جنس مصالح، ارتفاع ساختمان و همه و همه، هماهنگ با شرايط محيط طبيعى و خاصه عوامل آب و هوايى مي باشد.