تحليل مشاركت مردمي در نوسازي بافت فرسوده براساس ديدگاه محله محوري (مطالعه موردي: منطقه 17 تهران)

مسئله بافتهاي فرسوده، كه قسمتهايي از شهر تهران را به خود اختصاص داده است اگر نوسازي شده و دوباره وارد چرخه زنده و پوياي آن شود اين بافت ها فرصتهاي بي بديلي فراروي شهر است. مسيله اي كه در اينجا حايز اهميت است اينكه بسياري از مردم در واحدهايي زندگي مي كنند كه امروزه از استانداردهاي نوين ساختمان فاصله زيادي دارد و به دليل عدم توانايي مالي ساكنان در محدوده هاي فرسوده، نوسازي اماكن مسكوني به كندي صورت مي گيرد. و به تناسب ناكارآمدي كالبدي، ابعاد غير كالبدي نيز آسيب پذير است. بزرگترين مشكل موجود بر سر راه نوسازي بافت هاي فرسوده، صاحبان اين بافت ها هستند. ميزان همكاري ساكنين و دستگاههاي اجراني در نوسازي بافت هاي فرسوده شهري و نسبت مشاركت هر يك به بهترين وجه مي تواند به نوسازي و احياء بافت هاي فرسوده شهري منجر شود و نهايتا نوسازي اين بافت ها بدون مشاركت فعال و زنده مردم امكان پذير نيست. در راستاي تحليل مسيله فوق و دستيابي به اهداف تحقيقي، تحليل مشاركت مردمي در نوسازي بافت فرسوده محله 20 منطقه 17 تهران كه از فرسوده ترين محلات منطقه 17 ميباشد، نمونه ي موردي پژوهش حاضر را تشكيل مي دهد. يافته هاي تحقيق حاضر به روش توصيفي - تحليلي و با استفاده از شيوه پيمايش ميداني (مشاهده و پرسشنامه) انجام شده است. نتايج حاصل از تحقيق، بيانگر اين واقعيت است. كه 54٫9 ٪ از مالكان، تمايل به مشاركت داشته اند. 13٫7 ٪ تمايل به تجميع و 41.2 ٪ متمايل به استفاده از ساير روش هاي نوسازي در محله بوده اند. با توجه به اين مطلب كه بيش از نيمي از نمونه ها متمايل به مشاركت در نوسازي واحد مسكوني هستند، اما تمايل كافي براي درخواست به شيوه تجميع وجود ندارد، و مي بايد توجه كافي براي استقبال از اين شيوه فراهم گردد. همچنين ارتباط متغيرهاي ميزان ارتباط مسيولين با مردم، ميزان اعتماد مردم به سازمان متولي، با متغير مشاركت مردمي، در محله موصوف ضعيف مي باشد و ارتباط دو متغير علاقه مندي به زندگي آپارتماني و روابط همسايگي، با متغير مشاركت مردمي كه براي اهميت نوسازي به روش تجميع آورده شده است، نسبت به دو متغير اول وضعيت بهتري دارد و توجه مسيولين مربوطه را ميطلبد.