تدوين استراتژي حيات مدني با تأكيد بر پياده مداري در بافت‌هاي تاريخي، نمونه مطالعاتي: محور پيرامون ميدان نقش‌جهان اصفهان

يكي از عوامل تاثيرگذار در تعاملات اجتماعي ويژگي هاي حركتي عابران پياده است. حضور جمعي انسان در معابر بافت هاي تاريخي باعث محوريت در فضاي شهري و نوع ارتباطات آنها در شبكه هاي شهري بر خواسته از نيازهاي انساني (عملكردي) است. بنابراين عدم پرداختن به تعاملات اجتماعي ناشي از پياده مداري در بافت هاي تاريخي باعث ازهمگسسته شدن بافت و زوال حيات مدني براي عابران ميشود و دستيابي به ماندگاري حيات اجتماعي و همچنين پايداري در بافت هاي تاريخي دشوار خواهد بود. اين در حالي است كه محدوده هاي تاريخي شهري داراي قابليت هاي تاريخي فرهنگي زيادي است و راهكار – تعاملات اجتماعي در مسيرهاي پياده راه در بافت تاريخي به عنوان گامي براي محافظت از بافت و هدايت عابران ميتواند در ارتقاء حيات شهري موثر باشد. هدف از اين پژوهش دستيابي به مسير پياده راه در محور ميدان نقش جهان به منظور ارتقاي كيفيت حيات مدني براي رسيدن به تدوين يك استراتژي مناسب است. روش پژوهش ازلحاظ هدف كاربردي و ازلحاظ روش توصيفي تحليلي است، روش جمع آوري داده ها به صورت اسنادي - پيمايشي و در تحليل داده ها از مدل تركيبي تحليل استراتژيك SWOT ومدل برنامه ريزي استراتزيك QSPM استفاده شده است.در بررسي يافته ها و نتايج بدست آمده از توزيع پرسشنامه بين عابران و همچنين مصاحبه با كارشناسان اين حوزه پرداخته شده است.تحليل هاي حاصل از مدل SWOT نشان مي دهد كه مركز تاريخي شهر اصفهان عليرغم اينكه برخوردار از ظرفيت تبديل شدن به يك محدوده حيات مدني(پياده راه) را دارا است ؛ضعف زير ساخت هاي اجتماعي و عدم برنامه مدون در راستاي ساماندهي حيات مدني(پياده راه) ار موانع اساسي در جهت رسيدن به هدف پژوهش مي باشد. ودر جدول اولويت بندي استراتژي هاي انتخاب شده QSPM حاكي از آن است كه از ميان چهار استراتژي برگزيده استراتژي مشاركت مردم با آموزش و فرهنگ سازي در راستاي زندگي جمعي و ارتقاء كيفيت شهري نسبت به ديگر استراتژي ها از اولويت بالايي برخوردار است .