نگاهي نوگرا در طراحي مساجد معاصر ايران (در بازه زماني 1336 الي 1365)

مسجد از اولين ساختمان هايي است كه در جهان اسلام بنا شده اما به تدريج و با گذشت زمان، فرم و فضا و تزيينات آن دستخوش تغييراتي شده است. اين تغييرات ممكن است به دلايل مختلفي نظير اهداف و توانايي سازندگان تا تكنولوژي هاي ساخت صورت گيرد. در دوران معاصر نگاه معماري مدرن و در امتداد آن بيماران آكادميك نسل جديد براي طراحي بناهاي جديد از جمله مساجد، تاثيرهاي فراواني داشته است. يكي از مهم ترين اين تاثيرات تغييرات شكلي و فضاي مساجد در دوران معاصر است به نحوي كه امروزه مساجد نوگرا به عنوان خوانش جديدي از مسجد در فضاي معماري و جامعه مطرح شده اند. در اين مقاله پس از بررسي چند مورد از مساجد و بناهاي مذهبي ساخته شده در دوره معاصر مي توان نتيجه گرفت ايده هاي طراحي جديد، بازآفريني نمادها و خلق و فرم هاي غير تكراري ، الحاق عملكردهاي متناسب با ضرورت هاي جامعه، به كارگيري مصالح و تكنولوژي نو از ويژگي هاي بارز در طراحي مساجد معاصر است ولي درست است كه به دگرگوني هاي ناشي از پيشرفت فناوري در معماري ضروري سينما بايد مرزي مشخص براي آن در نظر گرفته شود تا تغييرات شكلي باعث تغيير مفاهيم والاي انساني نگردد و معماري مسجد در عين بداهت، هم چنان بازگو كننده تعاليم اسلامي باشد در غير اين صورت، محصول، شمايي غير اصيل از فضاي عبادي است.